Kinderen, kindermishandeling, ouderverstoting

april 25, 2021 door deFamilieAcademie; Erna Janssen 2 reacties

Pleegkinderen, kindermishandeling en ouderverstoting.
Ouderverstoting, of in mijn taal: “Van ouderverstoting is sprake als een kind het contact met een ouder waarmee het voorheen een goede relatie had, wil verbreken, onder invloed van de omgeving.
Het kind raakt in een innerlijk conflict en om de pijn hiervan te vermijden kiest het kind tégen de ene en vóór de andere ouder.
Deze overlevingsstrategie staat een gezonde ontwikkeling van het kind in de weg.”

Ik krijg vaker de vraag van pleegouders en kinderen, adopieouders en kinderen of deze vorm van contactverlies ook bij hen voor kan komen.
En dat kan, naar mijn ervaring, zeker.

Zo werd ik jaren geleden geïnterviewd door een vrouw die als Nederlands ‘adoptiekind’, voor haar boek ‘Schoot vol tranen’ op zoek was naar de bevestiging voor de ernst van haar verhaal. Namelijk het contactverlies van kinderen met hun moeders en vaders, omwille van adoptie.
Lees hier meer over op de pagina van Eugénie Smits van Waesberghe.
Ouderverstoting en contactverlies zonder scheiding, met dezelfde tragiek voor kinderen die onder invloed van de omgeving leren kiezen tegen de ene en voor de andere ouder. De adoptieouder in deze.

Zelf ben ik sinds mijn 25^e mede opvoeder van kinderen.
Als netwerkpleegouder en vakantie-en weekend pleegouder en als maatschappelijk werker heb ik veel kinderen langs zien komen.
Fijne, mooie, ongeschonden kinderen die het contact verloren met een of beide ouders en zo beschadigd raakten door hun omgeving. Zonder goede reden het contact verloren, zogezegd.
Want anders noemen we dit in vaktaal “realisticaly estranged”. Een term die mij persoonlijk zeer tegen de borst stuit. Ik heb me altijd afgevraagd wie dat zogenaamde “realisticaly’ bepaalt voor een ander mens.

Pleegkinderen, ik word er wel eens heel moe van om mee te leven langs de zijlijn van een pleegkind.
De moeders en de vaders en de familie en de voogden en de rechters en de scholen en de gezinshuisouders en de gezinshuisouderscoaches en de groepsleiders en de leidinggevenden van de groepsleiders…Ik word er wel eens moe van.

En ik word er ook wel eens heel erg boos van. Heel erg boos!
Van de positie aan de zijlijn van een pleegkind.
En van de positie van de voogden en de groepsleiders en de gezinshuisouders en de gezinshuisouderscoaches en de scholen.

En soms word ik ook heel boos van de voogden die voor de 2^e keer een jongen op hun flexibele kantoor zien, als hij in elkaar is geslagen door zijn gezinshuisvader. Verrot gescholden, tegen de muur gedrukt en bont en blauw geslagen.
Uit dezelfde pedagogische onmacht die zijn moeder ook kende.
De eerste keer vergoelijkt door de voogd van de Willem Schrikker Stichting “het gezinshuis gaat dit beter leren aanpakken ”en “we moeten ze ook een kans geven”
En van de gezinshuisoudercoach van Lindenhout, die deze jongen ‘niet leerbaar noemt’. In plaats van de gezinshuisouders.
En ik word zeker heel erg boos om de positie van dit kind. Het kind dat heel goed weet dat het niet zomaar ergens anders geplaatst kan worden.
Die weet dat hij bij mij welkom is, maar die ook weet dat hij alles achter moet laten als hij bij mij zou willen wonen.
Zijn school en vrienden en vooral ook zijn gezinshuisouders en hun kinderen en hun familie.
De gezinshuisouders die hij heel ook dankbaar is. Omdat hij een beetje bij hun gezin hoort en omdat hij bed en brood en bad van hen ontvangt.
Die daar dankbaar voor is, terwijl hij ook de afhankelijkheid haat.
Loyaliteitsconflict noemen dat in vaktaal.
Niet kunnen wonen bij je moeder en de andere kinderen in haar gezin. Wel wonen bij mensen die het goed met je voor hebben en dat niet waar kunnen maken.

Ik haat dit.
Het laveren tussen belangen van allerlei organisaties, betrokken bij andermanskinderen in mijn hart, als professional wel weten dat ‘we niet iedereen kunnen redden’ en het contact houden met zoveel mogelijk partijen. Al word ik beleefd vervreemd van dit kind. Omdat ik een pottenkijker ben en me uitspreek.

Ik hou ervan.
Want wat ik doe telt.
“Je hebt een goed hart, jong. En je bent heel terecht kwaad geworden en vertrokken.”
“Dank je, Erna”.

Het moet anders!

En het moet anders kunnen!

Bijscholing, opleiding en training sinds 2007
www.er-na.eu
www.DefamilieAcademie.nl