Op 25-2-19 bezocht ik het symposium #ouderverstoting in Rotterdam.
Dit symposium was georganiseerd door 3 ouder groepen:
te weten
Het Vader Kennis Centrum
Stichting KOG
en herken ouderverstoting
Naar aanleiding van een aantal opmerkingen die ik in deze blog plaatste over ouders en hun pijn, waarmee ik de taak van een professional trachtte te benadrukken, kreeg ik commentaar van een aantal ouders. Zij voelden zich niet serieus genomen door mij. Wat mij spijt en ik enigszins begrijp.
Helaas werd mij een en ander medegedeeld in vervelende, grensoverschrijdende mails en een niet correcte weergave van niet toegelaten reacties op mijn blog.
Om die reden heb ik besloten mijn tekst niet aan te passen.
Wel heb ik een aantal onnodig beledigende ouders aangegeven dat ik geen prijs meer stel op hun reacties.
Ik heb de lezingen van voor mij oude en nieuwe bekenden gevolgd.
* Zo was daar Louis Tavecchio, die veel onderzoek heeft gedaan naar gehechtheidsrelaties, de ontwikkeling van jongens en de betekenis van vaderschap.
Zijn heldere kritische blik en vragen hebben al geleid tot wat mooie inzichten over het belang van ouders in de opvoeding. Het verschil tussen moeders en vaders en het belang van meer mannen die betrokken zijn bij het socialisatieproces van jongens.
Ik vroeg me gisteren maar weer eens af hoe groot de stappen eigenlijk zijn die wij als Nederlandse samenleving zetten in dit proces. Volgens mij is het tijd voor een enorme inhaalsprong.
Mijn interesse in de visie van Tavecchio is gelukkig niet gisteren begonnen, maar startte tijdens mijn werk in de reclassering. Toen ik aanvragen kreeg van vaders die hun kinderen weer wilden zien, onder (verslavings-)reclasseringsbegeleiding. Eerst eens uitvragen hoe de gehechtheidsrelatie er uit zag voor er sprake was van hechtenis, in het belang van de kinderen, was heel logisch voor (toenmalige) systemisch denkers in die branche.
* Phd. Corine de Ruiter sprak gisteren over het project “High Conflict Forum”, de methodiek uit Toronto Canada die Veilige Haven naar Brabant haalde.
Ik ben als supervisor ouderverstoting een jaar zijdelings betrokken geweest bij dit Forum.
Corine heb ik daar leren kennen als een zeer belezen vrouw, die haar kennis graag deelt.
Huiselijk geweld maar eigenlijk alle onveilige opvoedsituaties waar kinderen in kunnen leven hebben haar hartstocht.
Zij introduceerde de MASIC, vertaalde die in het Nederlands en zorgde ervoor dat deze uitstekende tool beschikbaar is voor professionals die werken met ouders en/of kinderen die te maken hebben (gehad) met huiselijk geweld, dwang, machtsongelijkheid in hun relatie als ouder. Haar passie voor haar werk spreekt mij zeer aan.
Jammer genoeg heb ik niet de indruk gekregen dat mijn passie voor mijn werk en mijn ervaring in het werk met huiselijk geweld, seksueel misbruik en ouderverstoting haar in het bijzonder aanspreken.
Ik ben zo vrij om aan te nemen dat dit vooral te maken heeft met mijn positie en functie. Namelijk maatschappelijk werker en systeem therapeut in Olst, Nederland.
* Drs. Ad Oud, wiens werk ik zeer hoog acht.
En bij wie ik een tweetal lezingen volgde in de vorige eeuw, toen ik een jaaropleiding aan het ontwikkelen was voor een grote groep wijkagenten in Enschede.
Bijzondere aandacht binnen deze opleiding was er voor trauma, ptss en heling.
Want trauma had een rol gespeeld in Enschede, tijdens en na de vuurwerkramp.
Trauma binnen wijken, bij buurtbewoners, maar in een aantal gevallen ook binnen de familie van de agenten zelf.
Het werk en de ervaring van dr. Oud over complex trauma was hierin een groot voorbeeld.
Trauma en herstel van Judith Herman is een klassieker.
De relatie met ouderverstoting ligt vooral in de ‘wisseling van de waarneming van de dader”.
* Cees van Leuven een rechter die nieuwe wegen in durft te slaan en dit doet.
Hij staat dicht bij de mensen, kent ouders en kinderen en spreekt mensen over ouderverstoting.
In 2018 voerde ik een zeer prettig gesprek met deze toegankelijke rechter over ouders, kinderen, ouderverstoting en respect voor werk en cliënten. Zijn respect voor mensen zag ik gisteren terug in zijn rol als dagvoorzitter.
* Prof. drs. Maurits Barendrecht die beeldend en prettig de aandacht vraagt voor scheidingen en ouderverstoting.
Het rapport Rouvoet poogde hij in 2018 handen en voeten te geven door verschillende disciplines en ouders aan tafel te nodigen.
En dr. Childress, vergezeld door Dorcy Pruter. Een coach, geen psycholoog, psychotherapeut, psychiater, maar een coach die ik helaas niet heb horen spreken, over wiens werk Childress erg te spreken is.
De introductie van dr. Childress was uitgebreid en zorgvuldig.
Mooi om te zien hoe hij aangaf zichzelf te zien als katalysator in de wereld van ouderverstoting. Of AB-PA zoals hij het noemt.
De grondleggers van allerlei psychologische stromingen vanaf Freud tot 2019, geven voeding aan zijn theorie over het belang van een gezonde hechting van een kind aan liefst beide ouders.
Ik vond het een eer om de man te leren kennen, want zijn filmpjes op Youtube spraken mij tot nog toe minder aan.
Zijn persoonlijkheid draagt zijn integere houding naar het werkveld en zijn (theoretische) bedding inspireerden mij met hem mee te denken waar hij zijn cv ontvouwt.
Hij zei het in één zin, die ik vrij vertaal:
“Een kind kan zich losmaken van een ouder waar het gezond aan gehecht is, want daar voelt een kind zich veilig bij.
Kan een kind zich niet losmaken van een ouder, dan is er waarschijnlijk een minder/niet gezonde hechtingsband.”
Hoe simpel kan het zijn.
Let wel, ik zeg niet eenvoudig.
Want dr. Childress inspireerde mij met zijn uitgebreide inleiding over zijn werk en expertise om in deze blog mijn Hollandse bescheidenheid ook naast me neer te leggen.
Iets anders wat ik gisteren zag en wat mij zoals altijd verdriet doet, en stimuleert om mijn werk te blijven doen als professional, is de populatie bezoekers van het symposium, dat is georganiseerd door drie oudergroepen.
De oudergroepen, die zoals gisteren ook door de leden van het forum werd benadrukt, HEEL trots mogen zijn op hun inzet en werk.
Maar die tegelijkertijd ook hier schrijnend duidelijk laten zien dat professionals degenen zouden moeten zijn die verbinden.
Want veel ouders kunnen dit niet op álle niveaus. En dat hoort ook niet bij hen te liggen. Hierin spelen wij als professionals een rol.
Zo begreep ik dat Joep Zander niet welkom was op dit symposium, evenals Tom Janssen. Waarom is me niet helemaal duidelijk geworden, uitleg behoef ik ook niet.
Ik constateer nadrukkelijk dat ik dit pijnlijk vind en een verlies.
Buitensluiten is een onderdeel van ouderverstoting.
Ik citeer hier graag de zin van mijn oud-supervisor van de UN uit de jaren 90:
”Je kunt jezelf niet aan de haren uit de put trekken”
En daarmee bedoel ik met alle respect, dat een ouder, hoe begaafd, bedreven en gedreven ook, ook degene is die in de put zit.
De put van ouderverstotingspijn en verdriet. En dat laatste stukje, het verbinden, het loslaten van eigen belangen en ego, dat wil ik kunnen verwachten van collega’s. Niet van betrokkenen bij deze ellende.
Het uitsluiten van vaders en moeders die zich niet voegen naar de wensen en/of smaak van organisatoren van een symposium vind ik verlies.
Maar het laat me ook zien waarom ik mijn werk doe.
Namelijk professionals meenemen op weg naar een reflectieve en andere uitkomst van elke scheiding. Het liefst aan de voorkant van het ouderschap.
Door trainingen aan te bieden, die betaalbaar zijn, maar daarmee niet goedkoop.
Door kwaliteit uit te wisselen met kwalitatieve goede en zeker dappere betrokken professionals in allerlei werksoorten.
En door in te sluiten, in plaats van uit te sluiten. Dit doe ik ook door collega’s en experts wiens visie ver van de mijne af ligt, een stem te geven binnen mijn trainingen.
Omdat er niet 1 pil is die de hele wereld gaat genezen en professionals naar mijn idee helemaal geen leuke goeroes zijn.
Vanochtend vroeg ik mij dus af of ik iets nieuw heb gehoord op de inhoud.
Over ouderverstoting.
Maar gelukkig ben ik goed bij, dus nee, niets nieuws.
Theorie bekend, boeken gelezen en sprekers gehoord.
En dat is extra gelukkig omdat ik mij profileer met een training “ouderverstoting voor professionals”, waarin ik deelnemers aanzet om zelf te onderzoeken welke grondlegger, stroming zo je wilt het beste past bij jouw praktijk, kennis en ervaring.
Mijn methodiek is de Methodische Systemische Methodiek ©ernajanssen, die ik inzet voor ouderverstotingsproblematiek binnen De FamilieAcademie.
Mijn werkervaring, kennis, training en supervisie groeit vanaf eind jaren 80 vorige eeuw. Een ongoing proces, dus, dat ik gebruik als voedingsbodem voor de trainingen en opleidingen die ik schrijf een verzorg.
Gebruik ik deze blog als promo praatje voor mijn eigen trainingen?
Jazeker.
Want ik vind dat ik en de mensen die zich laten trainen en vervolgens in hun eigen weerbarstige praktijk aan de slag gaan met de verworven kennis, ervaring en inzichten, dit verdienen.
En ik realiseer mij dat mijn kwaliteit niet voldoende zichtbaar is als ik mij verschuil achter mijn Nederlandse stijl: “Niet lullen, maar poetsen”. Dus hard werken, kwaliteit laten zien en te weinig geld en tijd uittrekken voor het promoten van mijn werk.
Daarin ben ik als hulpverlener sowieso al niet briljant.
Dus mocht er iemand zijn die mijn werk in Europa en Amerika wil aanbieden onder het motto “wat je van ver haalt is lekkerder”, dan hoor ik dat graag.
samenvatting effectmeting training ouderverstoting voor professionals
Deze vierdaagse training schoolt professionals bij in het werken met ouderverstotingsproblematiek.
Vraag me gerust om het hele onderzoek. Ik stuur het graag toe.
De nieuwe trainingsdata die start op 17 mei 2019 vind je ook op dit blog. Inschrijven kan nog.
Nu ga ik lekker wandelen in de zon, aan de prachtige IJssel in Olst.
Erna Janssen
www.defamilieacademie.nl
samenvatting effectmeting deFamilieAcademie
de FamilieAcademie 